Handbolti

Var að horfa á handboltann í gær og það brást ekki að þegar ég sest niður við skjáinn þá töpum við eftir sigurgöngu sem átti sér ekki einsdæmi í sögunni. Eftir að tapið á liðinu sem við áttum ekki að geta tapað fyrir en höfum nú tapað tvisvar á stuttum tíma fyrir var afstaðið kom Viggó viðutan í viðtal og var að hrósa strákunum fyrir góðan leik en bannfærði dómaranna fyrir það að hafa tapað leiknum sem við áttum að vinna.

Þetta allt er víst ekki einsdæmi og er lýsandi fyrir flest það sem við íslendingar tökum okkur fyrir hendur. Að vinna verkin í topp og missa svo allt niður og vera meðalmenn og kenna öðrum um það að við séum ekki bestir.

Það sem ég sá í gær voru leikmenn sem hættu að vinna saman á tímapunkti og fóru að verða sólóistar sem köstuðu bolta á milli sín því þeir voru neyddir til þess. Á meðan þeir urðum sólóistar á velli frægðarinnar til að upphefja sjálfið tóku frændur okkar við sér og unnu leik sem að skipti þá engu máli með framhaldið, eins og íþróttafréttamaðurinn orðaði það svo skemmtilega í lýsingu sinni á leiknum. Því spyr ég mig og þá sem hafa áhuga á handbolta, hversvegna unnu Norðmenn og hví töpuðum við?

Sherlock.